"χριστιανοί αναδομιστές" (Christian Reconstructionists)

Η χριστιανική αυτή σέχτα πρεσβεύει την επιστροφή της αμερικανικής κοινωνίας στο "Βιβλικό Νόμο", επομένως την κατάργηση της δημοκρατικής διακυβέρνησης, των συνδικάτων, των δημόσιων σχολείων και των ατομικών δικαιωμάτων. Κύτταρο της νέας κοινωνικής οργάνωσης πρέπει να αναδειχθεί η οικογένεια, οι γυναίκες να επιστρέψουν στο σπίτι και οι άνδρες να ξαναγίνουν πραγματικοί κύριοι των ατόμων που ανήκουν στη δικαιοδοσία τους, δηλαδή της γυναίκας και των παιδιών τους. Κάθε πτυχή της ζωής, δημόσια και ιδιωτική, οφείλει να υπακούει στο "Νόμο του Θεού".

Οι εκτελέσεις, εμπνευσμένες κι αυτές από τις βιβλικές ρήσεις, συνιστούν βασικό μοχλό για την επίτευξη του "θεόπνευστου" στόχου: Θανατική καταδίκη προβλέπεται έτσι για το φόνο, την απαγωγή και το βιασμό, αλλά και για την αθεϊα, την προσχώρηση σε αίρεση, τη βλασφημία, τη μαγεία, την αστρολογία, τη μοιχεία, την ομοφυλοφιλία, τις προγαμιαίες σχέσεις των γυναικών, τις εκτρώσεις, την εφηβική παραβατικότητα κ.ο.κ. Κατά τον Γκάρι Νορθ, οι γυναίκες που δέχονται να υποστούν έκτρωση πρέπει να εκτελούνται δημόσια μαζί με "εκείνους που τις συμβούλευσαν να σκοτώσουν τα παιδιά τους".

Ιδιαίτερη βαρύτητα προσλαμβάνουν κατά την παρανοϊκή διδασκαλία οι προτεινόμενες μέθοδοι των δημόσιων εκτελέσεων, οι οποίες αντλούν κι αυτές τη νομιμοποίησή τους από σχετικές βιβλικές περιγραφές. Ο Γκάρι Νορθ έχει πάντως ιδιαίτερη αδυναμία στο λιθοβολισμό, ένα είδος θανάτωσης που επιτρέπει τη συμμετοχή του κοινού και βασίζεται σε ένα φτηνό και προσιτό "εργαλείο", τις πέτρες. Ο λιθοβολισμός του "αμαρτωλού" αποτελεί πράγματι προσφιλή φαντασίωση της σέχτας, η οποία αναφέρεται συχνά σε κάποιες ιστορίες από τις Γραφές, για παράδειγμα το λιθοβολισμό των ειδωλολατρών (Δευτερονόμιον 17, 2-7) ή των βλάσφημων (Λευιτικόν 24, 16 και 23). Ορισμένοι μάλιστα υποστηρίζουν ότι ο Ιησούς αρνήθηκε το λιθοβολισμό της μοιχαλίδας (Κατά Ιωάννην 8, 2-11) όχι γιατί διαφωνούσε με την ιδέα της θανάτωσής της, αλλά επειδή η όλη υπόθεση αποτελούσε μια καλοστημένη παγίδα των Φαρισαίων για να τον καταστήσουν ένοχο σύμφωνα με τους ρωμαϊκούς νόμους και να τον οδηγήσουν σε πρόωρο θάνατο.

Εκείνο, ωστόσο, που ενθουσιάζει είναι η βιβλική αντιμετώπιση της ανυπακοής των παιδιών προς τους γονείς, η επαναφορά της οποίας προτείνεται ως πανάκεια για κάθε σύγχρονη κοινωνική κακοδαιμονία. Ιδού τα σχετικά αποσπάσματα: "Οποιος χτυπήσει τον πατέρα του ή τη μητέρα του θα τιμωρείται εξάπαντος με θάνατο", ορίζεται στην Εξοδο (21, 15). Το είδος του θανάτου που περιμένει το ατίθασο παιδί μπορεί να αναζητηθεί στο Δευτερονόμιο: "Ισως κάποιος έχει έναν γιο κακό και δύστροπο, που δεν ακούει τους γονείς του, παρ' όλες τις τιμωρίες που του επιβάλλουν. Τότε ο πατέρας και η μάνα θα πάρουν το γιο τους και θα τον φέρουν στους πρεσβυτέρους, στην πύλη της πόλης τους, και θα τους πουν: 'Αυτός ο γιος μας είναι δύστροπος και πεισματάρης, άσωτος και μέθυσος. Ποτέ δεν μας ακούει'. Τότε όλοι οι άντρες της πόλης θα τον πάρουν και θα τον θανατώσουν με λιθοβολισμό. Ετσι θα εξαλείψετε το κακό από ανάμεσά σας, και όλος ο λαός του Ισραήλ θα ακούσει και θα φοβηθεί" (21, 18-21).